تأثیّر استفاده از گام شمار بر افزایش فعالیت فیزیکی در محل کار

زمینه و هدف:هدف از این پژوهش تأثیّر مداخله ی فعّالیّت گام برداشتن بر میزان تغییر در سطح فعّالیت فیزیکی بود. موادّ و روش ها:این مطالعه مقطعی بود. شرکت کنندگان نود و یک نفر از پرسنل دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی بودند که به صورت هدفدار انتخاب شدند. سی و سی نفر تا اتمام پروتکل تمرین در پژوهش باقی ماندند. ابتدا با استفاده از دستگاه گام شمار، میانگین تعداد گام و مدّت زمان نشستن پرسنل در طول دو هفته، جهت تعیین خط پایه ی فعّالیّت فیزیکی محاسبه و پرسنلی که دارای معیار حدّاقّل میزان فعّالیّت فیزیکی بودند، در پژوهش حاضر شرکت کردند. برنامه ی مداخله ی تمرینی شامل ده هفته (در پنج فاز) تمرین راه رفتن و ثبت تعداد گام های شمارش شده توسّط گام شمار بود. با استفاده از برنامه ی مداخله ای، در هر فاز بر تعداد گام‎ها به صورت پلکانی افزوده می شد. تحلیل آماری با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه های تکراری در سطح معنی داری 05/0 p< انجام شد. یافته ها:نتایج نشان داد بین تعداد گام های ثبت شده در هر فاز با (001/0p=) تفاوت معنی داری وجود دارد و در فاز آخر مداخله، تعداد گام ها افزایش  یافته بود (001/0= p). همچنین بین مدّت زمان نشستن در هر فاز با (001/0p =) تفاوت معنی داری وجود دارد و مدّت زمان نشستن پرسنل دانشگاه  کاهش یافته بود (05/0 =p). نتیجه گیری:نتایج نشان داد استفاده از مداخله ی تمرینی در محیط کار می تواند منجر به افزایش سطح فعّالیّت فیزیکی پرسنل شود.